Maiatzaren 17a LGTBIQfobiaren aurkako Nazioarteko eguna: “Zuen pandemiaren aurrean, gure borroka”

Ba ez! LGTBIQfobiaren aurkako Nazioarteko Eguna, maiatzaren 17a, aldarrikatzen dugun egunean, argi utzi behar dugu baieztapen hori gezurra besterik ez dela. Itxialdi honek normatiboak ez diren izaera asko ezkutatu ditu berriro, armairura eraman ditu bueltan, heteronormatibitate zuri zurrunenak zintzo eskatzen duen bezala.

LGTBIQ+ kolektiboak konfinamendu bikoitza jasan dugu aste guzti hauetan, egunak joan eta egunak etorri: etxea ez da izan toki segurua kolektiboa osatzen duten pertsona askorentzat eta, zoritxarrez, azken asteetan medioetan ikusi dugun bezala, askorentzat ezta kalea ere.

Izan ere, kolektiboa osatzen duten asko etxe barruan ere isolatu egin behar izan dira, familiaren edota beraiekin bizi direnen bazterketak eraginda. Norberaren logela edota ordenagailuko zein mugikorreko pantailak izan dira kasu askotan askatasunerako leiho bakarra. Itxialdia itxialdiaren barrenean, giltzarrapo bikotzaren atzean ezkutatua, zarenari uko eginez. Etengabeko farsa batean, nahigabeko antzerki iluneneko protagonista paperean.

Etxean egoera pertsonal ez-seguruak bizitzen egoteak sortzen duen kezkak, ezinbestean, zaurgarriago bihurtu ditu LGTBIQ+ kolektiboko kide diren gazteak, helduak eta adinekoak, norberaren osasun fisikoa eta emozionala arriskuan jarriz. Azken batean, etxeei buruz indarkerian oinarritutako segurtasunik gabeko gune errepresibo gisa hitz egiten dugu.

Ez dugu ahaztu behar, batzuetan (nahi baino gutxiago), ikastetxeak, gutxienez ordu batzuetan, LGTBIQfobia erasorik gabeko gune seguru bat direla, eta hori desagertu egin da horiek ixtean.

Era berean, alerta egoerak LGTBIQ+ kolektiboan eskura izan ohi ditugun zenbaezinak diren zerbitzu asko ia-ia desagerrarazi egin ditu, bat-batean. Zerbitzu horiek kolektiboa osatzen dugunoi izugarrizko laguntza eskaintzen ziguten. Aipatu ezinegon horiek guztiak arintzen lagunduko luketen zerbitzuak dira. Hala ere, zerbitzu hauek ahal izan duten moduan egokitu dira alertak eragindako egoerara, eta laguntza eta babesa eskaintzen jarraitzeko esfortzuak goraipatzeko modukoak izan dira, mugak asko izan diren arren: bilera birtualak, tailer birtualak, telefono bidezko babesa, hitzaldiak, etab.

Hau guztia gutxi izango ez balitz, kolektiboak lan munduan jasan ohi duen bazterketa era aipatu behar dugu. Alerta egoera ezarri aurretik pertsona askorentzat (trans pertsonentzat, adibidez) lana bilatu, mantentzea eta norbera den bezala aske izatea zaila bazen, normaltasun berriak ez du argirik ekarriko. Normaltasun berria deritzogun oximoron horrek guretzat are etorkizun LGTBIQfobikoagoa, arrazista, xenofobo eta matxistagoa ekarriko digunaren susmo irmoa dugu, ez izan zalantzarik.

Susmo horien aurrean, argi eta ozen aldarrikatu behar ditugu kolektibo bezala gure eskubideak eta are gehiago momentu zail hauetan. Bazterketak aurrerapauso bakarra ere ez emateko politika intersekzionalak behar ditugu, inoiz baino nabarmenago, inoiz baino gehiago. Jendartea ikuspegi anitz, askotariko eta zabal batekin begiratuko duena, parez pare, eta ez ikuspegi zurrun, gris, heteronormatibo eta zuri batetik. Zoritxarrez, horrelakoak izan dira itxialdia eta deskon namendu prozesu bera ere.

Guretzat, faltan botatzera hel gaitezkeen (sasi) normaltasun hori ez da nahikoa. Ezin gara, eta ez dugu nahi, horretara bueltatzearekin konpondu, baztertzen gaituen biolentzia eta opresio sistema batean oinarritzen jarraituko bada.

LGTBIQ+ kolektiboa osatzen dugun pertsonok argi dugu heteronormatibitatearen pandemiaren gainetik gure bizitzak borrokatzen jarraituko dugula. Badugu esperientzia.